Kaosun Kodu

Günes Madrid'in üzerinde batiyor, sanki tüm sehir alevler içindeymis gibi gökyüzünü gökdelenlerin pencerelerinden yansiyan yogun bir turuncuya boyuyordu. Lavapiés'in kalbindeki küçük, darmadagin bir dairede Daniel Sánchez, bir kablo yigininin ve titreyen ekranlarin önünde oturuyordu, kan çanagi gözleri sonsuz kod satirlarina sabitlenmisti. Bilgisayar fanlarinin sürekli ugultusu çarpik bir ninni gibiydi; bayat kahve ve solmus hayaller kokan mekandaki tek ses. Daginik siyah saçlari ve birkaç günlük kirli sakaliyla Daniel, bir zamanlar oldugu parlak programcidan çok bir kazazedeye benziyordu. "Bir yolu olmali" diye mirildandi kendi kendine, parmaklari çilginca bir aciliyetle klavyenin üzerinde uçuyordu. "Bu delikten çikmanin bir yolu." Bakislari bir anligina masasinin kösesindeki açilmamis mektup yiginina kaydi. Faturalar, tahliye bildirimleri, alacaklilarin tehditleri. Her zarf onun bu noktaya nasil ulastiginin aci verici bir hatirlaticisiydi. Daniel gözlerini kapatti ve bir anlik zayifliga izin verdi. Kripto para dünyasinin vaat edilmis topraklar gibi göründügü o çok da uzak olmayan günlerin heyecanini, adrenalini hatirladi. Her seye yatirim yapmisti: birikimlerini, kredilerini, hatta arkadaslarindan ve ailesinden aldigi borçlari. Ve sonra göz açip kapayincaya kadar hepsi yok oldu. "Aptal," diye azarladi kendini, yumrugunu masaya vurarak. "Geldigini görmeliydin." Cep telefonunun sesi onu bu dalginliktan kurtardi. Bu Javier'di, en yakin arkadasi ve ona olan inancini hâlâ kaybetmeyen tek kisi.